ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ"Ακαδημία Αθηνών. Το μυστήριο με το ζωγραφικό διάκοσμο"
Η εικόνα που συνάντησαν οι ειδικοί και τι έδειξε η εργαστηριακή ανάλυση.
Από το 1885 οπότε και περατώθηκε το Μέγαρο της Ακαδημίας είναι η πρώτη φορά που ο εσωτερικός ζωγραφικός διάκοσμος αφήνεται στα χέρια των έμπειρων συντηρητών. «Ρωγμές και εξανθήσεις αλάτων στα φατνώματα της οροφής από την υγρασία και παχιά στρώματα επικαθίσεων ρύπανσης στους ζωγραφικούς πίνακες αντιμετωπίσαμε ανοίγοντας τις πόρτες των μεγάλων αιθουσών». λέει ο κ. Γιώργος Παυλόπουλος, συντηρητής έργων τέχνης και αρχαιοτήτων.
Οι τεράστιοι ζωγραφικοί πίνακες του Αυστριακού ζωγράφου Κρίστιαν Γκρίπενκερλ, στη κεντρική αίθουσα της Ακαδημίας. είναι και το τελευταίο κομμάτι συντήρησης στο εσωτερικό. «Η σκόνη και η ρύπανση που έχουν επικαθίσει στις επιφάνειες των πινάκων είναι τόσο σκούρες, που κατόρθωσαν να μειώσουν αισθητά τη φωτεινότητα του χώρου», τονίζει.
Εκείνο όμως που προκάλεσε. το ενδιαφέρον του κ. Παυλόπουλου και της έμπειρης πενταμελούς ομάδας του ήταν μια σπάνια ζωγραφική τεχνική που ανακάλυψαν. «Μελετώντας την Ακαδημία βρεθήκαμε μπροστά σε ένα παράδοξο», σημειώνει. «Από τη μία βλέπαμε στρώσεις εξαίρετου μαρμάρου σμιλεμένου από τα χέρια ικανού τεχνίτη και από την άλλη. ζωγραφικά επίπεδα δεύτερης και τρίτης ποιότητας». Το «μυστήριο» έλυσε η εργαστηριακή ανάλυση: αυτό που αντίκρισαν οι ειδικοί ήταν το στρώμα παλαιότερων άστοχων και άτεχνων παρεμβάσεων, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν για να επικαλυφθούν τοπικές ρωγμές.
«Αφαιρώντας την γκρίζα, χαμηλής αισθητικής, επικάλυψη βρεθήκαμε μπροστά σε ένα αριστούργημα», λέει ο κ. Παυλόπουλος. Τη ζωγραφική τεχνική απομίμησης μαρμάρου που βγήκε στην επιφάνεια τη συνάντησαν για πρώτη φορά σε νεοκλασικό κτίριο της Αθήνας, ενώ μέχρι σήμερα ήξεραν γι' αυτήν μόνο μέσα από τη βιβλιογραφία.
Πρόκειται για μια τεχνική η οποία χρησιμοποιούνταν κυρίως στην Ευρώπη, ήταν ιδιαιτέρως ακριβή και απαιτούσε εξειδικευμένο τεχνίτη. Οι δύο τελευταίοι αυτοί λόγοι είναι και οι βασικότεροι που έχουν οδηγήσει στην εγκατάλειψη της εν λόγω τεχνικής σήμερα.
«Η μοναδική αυτή τεχνική αποτελείτο από τρία στρώματα: ένα στρώμα παραφίνης, τη ζωγραφική και μια τελική επικάλυψη κεριού, η οποία και δίνει στιλπνότητα εφάμιλλη εκείνης του μαρμάρου», τονίζει ο κ. Παυλόπουλος.
Από το 1885 οπότε και περατώθηκε το Μέγαρο της Ακαδημίας είναι η πρώτη φορά που ο εσωτερικός ζωγραφικός διάκοσμος αφήνεται στα χέρια των έμπειρων συντηρητών. «Ρωγμές και εξανθήσεις αλάτων στα φατνώματα της οροφής από την υγρασία και παχιά στρώματα επικαθίσεων ρύπανσης στους ζωγραφικούς πίνακες αντιμετωπίσαμε ανοίγοντας τις πόρτες των μεγάλων αιθουσών». λέει ο κ. Γιώργος Παυλόπουλος, συντηρητής έργων τέχνης και αρχαιοτήτων.
Οι τεράστιοι ζωγραφικοί πίνακες του Αυστριακού ζωγράφου Κρίστιαν Γκρίπενκερλ, στη κεντρική αίθουσα της Ακαδημίας. είναι και το τελευταίο κομμάτι συντήρησης στο εσωτερικό. «Η σκόνη και η ρύπανση που έχουν επικαθίσει στις επιφάνειες των πινάκων είναι τόσο σκούρες, που κατόρθωσαν να μειώσουν αισθητά τη φωτεινότητα του χώρου», τονίζει.
Εκείνο όμως που προκάλεσε. το ενδιαφέρον του κ. Παυλόπουλου και της έμπειρης πενταμελούς ομάδας του ήταν μια σπάνια ζωγραφική τεχνική που ανακάλυψαν. «Μελετώντας την Ακαδημία βρεθήκαμε μπροστά σε ένα παράδοξο», σημειώνει. «Από τη μία βλέπαμε στρώσεις εξαίρετου μαρμάρου σμιλεμένου από τα χέρια ικανού τεχνίτη και από την άλλη. ζωγραφικά επίπεδα δεύτερης και τρίτης ποιότητας». Το «μυστήριο» έλυσε η εργαστηριακή ανάλυση: αυτό που αντίκρισαν οι ειδικοί ήταν το στρώμα παλαιότερων άστοχων και άτεχνων παρεμβάσεων, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν για να επικαλυφθούν τοπικές ρωγμές.
«Αφαιρώντας την γκρίζα, χαμηλής αισθητικής, επικάλυψη βρεθήκαμε μπροστά σε ένα αριστούργημα», λέει ο κ. Παυλόπουλος. Τη ζωγραφική τεχνική απομίμησης μαρμάρου που βγήκε στην επιφάνεια τη συνάντησαν για πρώτη φορά σε νεοκλασικό κτίριο της Αθήνας, ενώ μέχρι σήμερα ήξεραν γι' αυτήν μόνο μέσα από τη βιβλιογραφία.
Πρόκειται για μια τεχνική η οποία χρησιμοποιούνταν κυρίως στην Ευρώπη, ήταν ιδιαιτέρως ακριβή και απαιτούσε εξειδικευμένο τεχνίτη. Οι δύο τελευταίοι αυτοί λόγοι είναι και οι βασικότεροι που έχουν οδηγήσει στην εγκατάλειψη της εν λόγω τεχνικής σήμερα.
«Η μοναδική αυτή τεχνική αποτελείτο από τρία στρώματα: ένα στρώμα παραφίνης, τη ζωγραφική και μια τελική επικάλυψη κεριού, η οποία και δίνει στιλπνότητα εφάμιλλη εκείνης του μαρμάρου», τονίζει ο κ. Παυλόπουλος.
